Nie poddawaj się.

Czasami myślę sobie, jakby wyglądałoby nasze życie, nasza praca, gdyby Nela była otwarta na innych ludzi, psy, chętnie ćwiczyła i tak dalej. Gdy już długo nad tym się zastanawiam, tracę ochotę na ćwiczenie z nią i chcę wybrać najprostsze rozwiązanie - poddanie się. Byłaby zwykłym psem domowo-podwórkowym i spacerowym, obszczekującym wszystko co tylko możliwe i tyle - tak jak powiedzmy psy moich sąsiadów.

Jakoś na wiosnę tego roku miałam taki okres, zwyczajnie się poddałam, jedyne co robiłam z psem to wychodzenie na spacery i dawanie jej jeść, od czasu do czasu zabawa (przyznam się, że czasami mam takie dni, że najchętniej znów bym tak zrobiła, ale nadal walczymy). Nie wiem, ile to dokładnie trwało, ale wiem że był to czas stracony. Mogłyśmy przez ten czas wiele osiągnąć, a nie zrobiłyśmy nic, problemy się wręcz pogłębiły. Nela to nie jest idealny pies (z resztą - czy istnieją takie?), wręcz daleko jej do tego, jednak nie zmienia to faktu, że nie zamieniłabym jej na żadnego innego psa.
Trochę ponad 3 lata wspólnie spędzone nauczyły mnie cierpliwości i podejścia do niej, chociaż ciągle się tego uczę.

Rzadko kiedy potrafię przewidzieć jej zachowanie, potrafi jej odwalić. Jeszcze nigdy (i oby tak zostało) nie było poważniejszych konsekwencji jej zachowania, bo mimo wszystko umie się opanować. Czasami widzę że jest jej bardzo trudno, ale daje radę. Codziennie mnie zaskakuje, codziennie odkrywamy siebie na nowo. Dzisiaj gdy na spacerze gdy szłyśmy do lasu, jakiś dziad jechał za nami rowerem. Ja sobie myślę: no okej, zwykły rowerzysta. Nela na niego bardzo szczekała, jak na nikogo innego, trochę się zdziwiłam i pomyślałam "co jest kurde". Po chwili on postawił rower i zaczął za nami iść, ja się zlękłam ale mimo to szłam dalej. Za każdym razem gdy się odwracałam, on kucał i patrzył na jezioro (mamy las przy jeziorze). Później szli jacyś ludzie z psem i za nimi wyszłam z lasu. Wtedy przypadkowo spotkałyśmy moją koleżankę (którą Nela widziała z 2 razy), grzecznie szła obok mnie i no nie mam zarzutów do jej zachowania. A jak szłam z tą znajomą, to on pojechał za mną i do mnie "nie bój się k***a he he he", powiem Wam że to było mega dziwne, w takich chwilach cieszę się że mam psa "obronnego" haha :P

Trochę się rozpisałam nie na temat, przepraszam, przejdźmy do rzeczy i będę już kończyć. Post trochę bez ładu i składu, wybaczcie ale musiałam to z siebie gdzieś "wyrzucić".

Nela nauczyła mnie cieszyć się z małych rzeczy. Wielką radością dla mnie jest gdy przejdzie spokojnie obok rowerzysty, odwoła się podczas zabawy z innym psem czy gonieniem roweru, spokojnie przejdzie obok wielu ludzi na mieście, grzecznie przywita się z innym psem, położy mi zabawkę pod nogi.
Pokazuje mi to, że warto walczyć, ponieważ jeśli bardzo czegoś chcemy i robimy coś w tym kierunku, to pomału, małymi kroczkami, ale to się uda. I w to trzeba wierzyć.

Pozdrawiam,

Dominika & Nela

na koniec bonus; mina pt: "pańcia, co Ty to mnie wypisujesz?!" ;)